(Παρακαλούμε πριν οποιαδήποτε αναδημοσίευση των παρακάτω κειμένων, να υπάρχει επικοινωνία με το Σύλλογο μας και να γίνεται ρητή αναφορά σε αυτόν).

Λίγα λόγια για τη Σορωνή της Ρόδου

Η Σορωνή αποτελεί την έδρα της Δημοτικής Ενότητας Καμείρου (πρώην Δήμος Καμείρου) του ενιαίου Δήμου Ρόδου. Βρίσκεται σε απόσταση 25 χιλιομέτρων από τη πόλη της Ρόδου. Πήρε το όνομά της από το δάσος των «Δρυών» που υπήρχε στη περιοχή. Σόρων (ή σάρων) σημαίνει δάσος δρυών και χώρος με βελανιδιές, σαρώνις ή σορώνις σημαίνει παλαιά ή μικρή βαλανιδιά. 

Το χωριό είναι χτισμένο πολύ κοντά στη παραλία αλλά και στο βουνό. Έχει έκταση 13.675 στρεμμάτων. Διαθέτει πλούσια βλάστηση και γόνιμο έδαφος, το οποίο καλλιεργείται από τους κατοίκους με ελαιόδεντρα, αμπέλια και άλλα γεωργικά προϊόντα.

Σε απόσταση 3 χιλιομέτρων αξιόλογη τοποθεσία είναι ο Άγιος Σουλάς (Σίλας), όπου υπάρχει αισθητικό δάσος με πηγή, της οποίας το νερό θεωρείται θεραπευτικό και εγκαταστάσεις αθλητικές (γήπεδο ποδοσφαίρου, μπάσκετ, τένις), πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής και ένα υποτυπώδεις ιπποδρόμιο, όπου οργανώνονται ιπποδρομίες κατά το πανηγύρι του ομώνυμου Αγίου (20-30 Ιουλίου) ενός από τα μεγαλύτερα και ιδιαίτερα πανηγύρια του νησιού, το οποίο συγκεντρώνει δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες. 

Εξέλιξη πληθυσμού:

Δείτε ασπρόμαυρες φωτογραφίες της Σορωνής:

Παρακάτω ακολουθεί ένα ποίημα για τη Σορωνή, του Μιχάλη Χατζηκυριαζή, του Μέντου όπως ήταν γνωστός. (1902-1992). 

Έκατσα συλλογίστηκα, έστριψα το μυαλό μου, να γράψω κάτι σχετικά με το μικρό χωριό μου.

Η Σορωνή ανέκαθεν, σ' όλες τις περιόδους, είχε παιδιά της προκοπής κι' άνθρώπους της προόδου.

Ήταν απ' όλα τα χωριά πρώτη στην γεωργίαν, πρώτη στην δεντροφύτευση και στην κτηνοτροφίαν.

Και πάλι αν την θέσουμε στην τάξη των γραμμάτων  και δω επρωτοπόρισε, δεν απομένει κάτω.

Πόσους δασκάλους έβγαλε, πόσους καθηγητάδες, ως και δεσπότην έχουμε και κάμποσους παπάδες.

Εβγάλαμε και ιατρούς, έχουμε δικηγόρους  και για την γεωργίαν μας έχουμε γεωπόνους.

Γλίπτη μαρμάρων είχαμε ακόμα βγαλωμένο, τον Γιάννη τον Παπαστεργή, τον πολυφημισμένο.

Και βουλευτή εβγάλαμε ακόμα απ' το χωριό μας κι αυτό εγώ το θεωρώ μεγάλον έπαινό μας.

Το όνομά του έρχομαι τώρα να ονομάσω: Καράμαριος το επίθετο, το όνομά του Τάσος.

Aν πεις για πατριωτισμό κι' αν κι' ήταν σκλαβωμένη κι εδώ επρωτοπόρισε, πίσω δεν απομένει.

Προσφέραμε και ήρωες: Τον Κυρμιχάλη Γιώργη,  τον άλλο τον Κλεόβουλο, Θανάση Χατζηγιώργη.

Ακόμα και τον ιατρόν Χατζητσαμπίκου Ηλία, που τον κατάντησαν τρελό για την κατασκοπία.

Κι' όλα αυτά γιατί είχαμε ανθρώπους καθώς πρέπει, όπως τον Φώτη τον Λουβρή, τον μέγα ευεργέτη.

Αυτός πρωτοθεμέλιασε σχολείο στο χωριό μας και εις αυτόν οφείλουμε όλη την πρόοδό μας.

Δεν φτάνει που 'χτισε σχολειό με έξοδα δικά του, εδώρησε στην εκκλησιά κι' όλα τα χτήματά του.

Κι' όταν το νέο μας σχολειό εβάλαμε μπροστά, που για να γίνει βέβαια χρειάζουνταν λεφτά,

πουλήθησαν τα χτήματα για την ανέγερσή του κι έτσι μας εβοήθησε μ' αυτήν την συνδρομήν του.

Τέτοιοι ανθρώποι βέβαια έχουν τιμή μεγάλη και μένουν σαν υπόδειγμα να τους μιμούνται κι' άλλοι.

Όπως τον εμιμήθηκε και η Χατζημαρούλα, που δώρησε στην εκκλησιά τα χτήματά της ούλα.

Ακόμα και τον Διαμαντή, όπου στα γήρατά του, εδώρησε στην εκκλησιά όλα τα χτήματά του.

Για ευεργέτες τους τιμώ και μάλιστα μεγάλους, γιατί η εκκλησία μας πλήρωνε όλους τους δασκάλους.

Χάρης λοιπόν εις αυτωνών την μεγαλοψυχία, στηρίχτηκε μες στην σκλαβιά η πρώτη μας παιδεία.

Και ακόμα τώρα πρόσφατα μια κόρη στο χωριό μας, εδώρησε οικόπεδο για το γυμνάσιό μας.

Του Κλεοβούλου η αδερφή, με τ' όνομα Μιράντα, που τ' όνομά της θα γραφτεί να βρίσκεται για πάντα.

Την δωρεάν την έκανε για τ' αδερφού την μνήμη, που τον σκοτώσαν Γερμανοί και ήρωας εγίνει.

Έχουμε και τον ιατρόν τον Σταύρο Παπαμανώλη, που δώρησε οικόπεδο να το ζηλεύουν όλοι.

Μέσα σ' αυτό εχτίσαμε κοινοτικό γραφείο  και αίθουσα υποδοχής και αργοτικό ιατρείο.

Σαν ευεργέτες όλους τους θέλω να τους τιμήσω και ως εδώ την πράξη μου έρχομαι να την κλείσω.